‘మాతృత్వం అనేది మహిళకు గొప్పవరం’- అనేవారు మన పూర్వీకులు. సంతానం కలిగినపుడే స్ర్తి జీవితం సాఫల్యాన్ని పొందుతుందని వారి నమ్మకం. ఇందులో అభ్యంతరం ఉండాల్సిన విషయం ఏదీ లేదు గాని, ఈ ‘వరం’ లభించని మహిళ లేదా దంపతులు ఆధునిక వైద్యశాస్త్రంలో వచ్చిన మార్పులను అవకాశంగా తీసుకుని- మరొక స్ర్తిని ఇందుకు వినియోగించుకోవడంలోనే వుంది అసలు కథ. దీనినే ఇవాళ ‘అద్దెగర్భం’ (సరోగసీ) అంటున్నారు.

మన దేశంలో కుల రాజకీయాలు ఎప్పుడూ ఉన్నవే. స్వాతంత్య్రం తర్వాత, స్వాతంత్య్రానికి ముందు, బ్రిటిష్ పాలనకు ముందు, మొఘల్ కాలానికి ముందు ఇంకా చెప్పాలంటే క్రీస్తు పూర్వం కూడా ఇవి కనిపిస్తాయి. కుల రాజకీయాలు చేయటమేగాక, రాజ్యాలను ఏలిన వారిలో పై కులాలవారు, కింది కులాలవారు చరిత్ర పొడవునా ఉన్నారు. ఈ విధమైన రాజకీయ ఆధిపత్యాలు ఒక పార్శ్వం.

అనగనగా ఓ సుబ్బారావు. కూతురి పెళ్లికోసం సంబంధాలు చూస్తున్నాడు. ఆయన ఇంటికొచ్చిన పెళ్లిళ్ల పేరయ్య తాను తెచ్చిన వరుడి గుణగణాలు ఇలా చెప్పాడు.. ‘అబ్బాయి సుందరాంగుడు. ఎన్ని తరాలు కూర్చుని తిన్నా తరగని ఆస్తి. ఏ చెడ్డ అలవాటూ లేదు.’.. ఈ మాటలకు సుబ్బారావు పరవశుడయ్యాడు. ‘కానీ..’ అని పేరయ్య మధ్యలోనే ఆగిపోయాడు. తన ఆనందానికి బ్రేకులు వేసిన పేరయ్య వైపు చూసి- ‘మళ్లీ..

‘శతమానం భవతి’... అంటూ పెద్దలు చిన్నవారిని నూరేళ్లు నిండుగా జీవించాలని ఆశీర్వదిస్తూ వుంటారు. ఒక మనిషి వంద సంవత్సరాలు జీవిస్తే గనుక ‘సంపూర్ణ జీవితం’ అనుభవించినట్టని వారి దృష్టిలో అర్థం. ఈ నూరేళ్ల జీవితంలో ముఖ్యమైన మజిలీలుగా షష్టిపూర్తి, సప్తతి, అశీతి, సహస్ర చంద్రోదయం వంటి వేడుకలు నిర్వహించడం మన భారతీయ సంప్రదాయం.