పెళ్లిచూపుల తతంగం ముగిసింది. చూడగానే ఇద్దరికీ ఒకరికొకరు నచ్చారు. తమ పెద్దవాళ్లు ‘ఓకే’ అనుకునే లోపల, వైశాలితో ఏకాంతంగా ఓ పది నిమిషాలు మాట్లాడాలని వరుణ్ అనగానే... ఇద్దర్నీ ఇంటి వెనక పెరట్లోకి పంపారు.
‘వైశాలిగారు! నాకు మీరు బాగా నచ్చారు. పెళ్లికి నాకైతే అభ్యంతరం లేదు. మీరు చెప్పండి... మీకు అంగీకారమేనా?’ వరుణ్ మాటలకు వైశాలి సంతోషంగా తల ఊపి తన సమ్మతాన్ని కూడా తెలియజేసింది.

పెళ్లి మండపమంతా కోలాహలంగా ఉంది. పెద్దవారితో తాకించి మంగళధారణ కార్యక్రమం పూర్తి చేయడంతో మగవాళ్లు, ఆడవాళ్లు అంతా వరుసగా వేదికపైకి వచ్చి అక్షింతలు వేసి ఆశీర్వదిస్తూ వారి గుర్తుగా బహుమతులు ఇస్తున్నారు. వారి గుర్తుగా ఇస్తున్న జ్ఞాపికలను, డబ్బులు పెట్టి ఇస్తున్న కవర్లను పక్కనే కూర్చున్నా అమ్మమ్మ చేతికందిస్తుంది పెళ్లి కూతురు కళ్యాణి.

‘అబ్బబ్బ ఏం పనిమనుషులో ఏమిటో? సరిగ్గా టైంకు రానేరాదు. వేగలేక పోతున్నాననుకోండి’ అంటూ ఆధునికతకు అద్దం పట్టేలా వున్న ఆశ అప్పుడే లోపలికి వచ్చింది. ‘అదేం! మీ పనిమనిషి పని శ్రద్ధగా చేస్తుందిగా అన్న లక్ష్మిమాటలకు’ ఔనండీ చెయ్యకేం చేస్తుంది. పిల్లల్ని చదివించాలిగా. భర్త అనుమానంతో సతాయిస్తున్నాడట రోజు. ఫోనే్లండి వాళ్ల గురించి మనకెందుకు.

కోటి ఆశలతో మెట్టింట అడుగుపెట్టిన స్వప్నకు, అందరి ఆప్యాయతల మధ్య అత్తారిల్లు పొదరిల్లులా తోచింది. ఇంతలో ఉద్యోగరీత్యా బెంగుళూర్‌లో కాపురం పెట్టాల్సివచ్చింది. ప్రేమించే భర్త నీడలో జీవితం సాఫీగా సాగుతుంది. స్వప్న భర్త అనీల్ ఓ సాఫ్ట్‌వేర్ కంపెనీలో పనిచేస్తున్నాడు. ప్రొద్దున తొమ్మిది గంటలకు ఆఫీస్‌కి వెళ్తాడు. తిరిగి వచ్చేసరికి రాత్రి ఎనిమిదవుతుంది.