భయంతో ఒక చెట్టుచాటున కొంతసేపు దాగి మరలా ముందుకు సాగింది.
అద్భుత దృశ్యాలను దమయంతి కనులారా చూస్తున్నది. ఇదివరలో తనకు అలాంటి పరిస్థితి కలుగలేదు.
ఆ అరణ్యంలో తన భర్త నలుని వెదుకుచూ ఒక్కతయే తిరుగాడుచున్నది. భర్తను ఎడబాసిన దుఃఖంతో ఉన్నప్పటికినీ, పాతివ్రత్య మహాత్యంవలన దేనికీ భయపడటం లేదు. అలా నడచి నడచి అలసట చెంది ఒక రాతిపై కూర్చొని విలపించింది. మరలా లేచింది. అక్కడనున్న చెట్టుతో...

నేను చాలా భయపడుచున్నాను! దర్శనభాగ్యాన్ని కల్గించుము! నా గురించి నేను దుఃఖించడం లేదు. ఒక్కరూ మీరేవిధంగా ఉండగలరో అని మీ గురించే విచారిస్తున్నాను.
నన్ను కానక మీరేలా ఉండగలరు?
అని అనేక విధాల పరితపిస్తూ, ఎలుగెత్తి పిలుస్తూ, నలుదిక్కులా పరుగెత్తుతూ దమయంతి విలపిస్తూ వెదుకసాగింది. భయం ఆవహించింది. కొంతసేపు అలా నిట్టూరుస్తూ, దుఃఖిస్తూ.

అందుకుదుఃఖభారంతో కన్నీరుకారుస్తూ జాలిగొలిపే మాటలతో దమయంతి నలునితో
‘‘మహారాజా! మీ సంకల్పం విన్న నా హృదయం దహించుకపోతున్నది. నాథా! అన్ని రోగాలలో గొప్ప రోగం దుఃఖం. గొప్ప దుఃఖమనే రోగంతో పీడించబడిన వానికి మంచి మందు ఏదో కాదు. భార్యయే సుమా! ఎవడు భార్యతో కూడి ఉంటాడో అతడికి ఎన్ని కష్టాలైనా అనుభవిస్తున్నట్లు అనిపించదు.

ఈ విధంగా మా మాటలను వినకపోవడం మహారాజు దోషమని నేను తలంచడము లేదు. ఎందుకో మోహంతో మహారాజు నా మాటనుగూడా వినడం లేదు.