ఒక రకం కనిపించేటువంటి భౌతిక ప్రపంచాన్ని పరిశోధించేవాళ్ళు శాస్తవ్రేత్తలు. రెండవ రకంవారు కనిపించే రుూప్రపంచాన్ని నడిపే కనపడని ఆ శక్తిని గురించి తెలుసుకోవటానికి ప్రయత్నించేవాళ్ళు (్భరతీయ తత్త్వశాస్తజ్ఞ్రులు) ఈ సందర్భంలో ‘‘ఇస్రో’’ మాజీ అధిపతి, మాధవన్ నాయర్‌గారి అభిప్రాయాన్ని ప్రస్తావించడం సందర్భోచితంగా ఉంటుంది.

వర్తమానంలో పూర్తిగా నిమగ్నమైపోయి వున్న యోగికి గతాన్ని గురించి కానీ, భవిష్యత్తును గురించి కానీ పట్టించుకునే సమయం లభించదు. అట్టి యోగుల ప్రవర్తన అనుక్షణం ఇక్కడే, ఇప్పుడే అన్న తీరులోనే వుంటుంది. ఏ ఆశయాలకోసమో లేదా ఏ ఆశయాలకు విరుద్ధంగానో వారు జీవించరు. కేవలం ఈ క్షణపు మాధుర్యానే్న వారు జీవిస్తారు- అనుభవిస్తారు-గానం చేస్తారు- నర్తిస్తారు.

‘మాటే మంత్రము- మనసే మందిరము’
అన్నాడొక కవి సామ్రాట్!
మాటలు మనుషుల జీవన గతినే మార్చివేస్తాయి. మాటలు కోటలు దాటుతాయి. పెదవి దాటితే పృధ్వి దాటుతుంది. పరమశివుడు హలాహలాన్ని గొంతులోనే ఉంచుకున్నాడు. శ్వాస వున్న ప్రతివాడూ శివుడే! మధురమైన మాటలు మాట్లాడితే గొంతులోని విషం అమృతం అవుతుంది. క్రూరమైన మాటలు మాట్లాడితే ఆ విషం మరింత విషమం అవుతుంది.

ఇప్పుడు కాలం మారింది. కలి ధర్మం ప్రవేశించింది. ఎదుటి వాడి ఆకలిని తీర్చేందుకు ప్రాణాలను అర్పించడం సాధ్యం కాకపోవచ్చు. కానీ ఇంటి ముంగిట నిలిచిన అతిథి బాగోగులను గమనించుకుని తీరాలన్న శాశ్వత నీతిని మాత్రం కాదనలేం!
ఏకాలమైనా మనిషి మనిషే అతనికి ఆకలిదప్పులు ఎపుడూ ఉండేవే. మానవత్వంతో మసిలేవాడే నిజమైన మనిషి అనిపించుకొంటాడని సర్వశాస్త్రాలు చెబుతాయ.