భాషణం..
సాగరంపై కదలని అలల్లా
నిశ్చలమైనప్పుడు
సంభాషణం సాఫీగనే సాగుతది

మాటలకు, చేతలకు
కొంచెమైనా పొంతన కుదరనప్పుడే
అసలు కత మొదలైతది

చెప్పేది, చేసేది ఒక్కటి కానప్పుడు
ప్రవచించిన ప్రవచనాలు
క్రియలు, ప్రక్రియలు కాలగమనంలో
మంచులా కరిగిపోతాయ!

వాసంత సమీరానివై
వలపు పల్లవమును స్పృశిస్తూ
మోహన వాహినిలో
సరాగాల రాగకృతులను
సవరిస్తున్న వేళ
నేనొక విరహ వీక్షణనై
గోపికా తరళీక్షణనై
ప్రణయ చరణాల సుధాశృతి
గ్రోలుచున్నాను
కళాతృష్ణ తెలియని
నా గళ ద్వారం చెంత
నీ ప్రేమ గీతాల రుచులను
నింపుకొనుచున్నాను
ఈ వౌన వెదురుమీద
విపంచి సవ్వడులు వినిపించినట్టు

ఏంటి?
ఇంకా అర్థం కాలేదా
బతుకు పాటలోని పల్లవి
రోడ్డుమీద పారేసిన
పాచిపోయన రొట్టెముక్కలా ఉన్నది

రేపు ఉదయంచాల్సిన సూర్యుడు
ఈ సాయంత్రం వేళ నడిరోడ్డులో
దుమ్మెత్తి పోసుకుంటున్నాడేంటి!
విరగపూసిన మల్లెపువ్వుపై త్రాచుపాము;

ఎండైనా వానైనా
చెట్టు నీడకై పరుగులు
అవి కానరాక కానలేక
మొత్తం మానవుల్ని
ఒకేమారు తిడతావు
పుడమి వేడెక్కుతున్నదని
అందరిమీదా నిందలు
ఒక మొక్క కూడా నాటని
నీ గురివింద తత్వం
ఫలానె్నలా ఇస్తుంది చెప్పు