‘‘మీరిద్దరూ అనే్వష్ వచ్చాక తింటారా? నాతో కానిస్తారా?’’
‘‘నీతోనే నానమ్మా! మామూలుగా అయితే అన్నయ్య వచ్చేదాకా ఉండి ముగ్గురం కలిసి చేస్తాం. ఈ రోజు నీ కోసం ముందే తినేస్తాం!’
‘‘్ఫర్వాలేదు. అప్పుడే ఏం తింటారు? అన్నయ్యతో తినండి’’
‘‘నువ్వు ఊరుకో నానమ్మా!’’ అంటూనే కంచాలు, మంచి నీళ్ళు పెట్టేసింది.
అన్ని సామానులు దగ్గిరకు చేర్చాక వినీల్‌ని వెళ్లి పిలుచుకొని వచ్చింది.

పోస్ట్‌మాన్ తతంగమంతా ఉత్త గ్యాస్ అని నిన్ననే అనుకున్నాడు. అలాగే అయింది. ఇక ఆలోచించేదేముంది?
అప్పుడు తృప్తి వెళ్లిన ఇల్లు సంగతి గుర్తువచ్చింది. ఆ ఇంట్లో ఎవరుంటారు? ఏమిటి? ఇది ఆఫీసు వర్క్ కాదు కాబట్టి డ్యూటీ లేనప్పుడు తనే కనుక్కుందామనుకున్నాడు అనే్వష్. తర్వాత కనుక్కుంటే అసలామెకు సంబంధించిన వారెవరూ అక్కడ లేరని తెలిసింది.
***

రెండు గంటల శ్రమ తర్వాత పండంటి పాపాయిని ప్రసవించిందామె.
తేలికగా ఊపిరి పీల్చుకుంది విద్య.
పేషెంట్ టెన్షన్ పడుతుంటే తమకు టెన్షన్ ఉండదు కానీ వాళ్ళ అవస్థకు జాలివేస్తుంది. బిడ్డ పుట్టిన ఆనందంలో వాళ్ళ కళ్ళల్లోకి వెలుగువస్తే తమ కళ్ళలోకి రిలీఫ్ వస్తుంది.
బయటకు వచ్చిన విద్య చేతిలో స్వీట్ బాక్స్ ఉంచాడు అమ్మాయి భర్త.

‘‘వచ్చేస్తున్నానురా!’’ అంటూ గబగబా వెళ్లి తెముల్చుకొని వచ్చాడు.
టిఫిన్లు చేసేటప్పటికి ‘పేకర్స్’ వాళ్ళు వచ్చి సామానులన్నీ లారీలో పెట్టేసారు. ఓనర్‌ని పిలిచి ఇల్లు అప్పగించారు. అన్నా చెల్లెళ్ళు ఇద్దరూ అమ్మా నాన్నను చూసుకుంటున్నట్లే ఇల్లును చూసుకున్నారు. మనసులోనే ఆ ఇంటికి వీడ్కోలు పలికారు.
ముందు వారి కారు, వెనకాల లారీ ఒకదాని వెంట ఒకటి వెళుతున్నాయి వెలుగు నీడల్లా.