‘‘ఆమెకు మన భవంతి శుభ్రంగా ఉంటేనే సరిపోదు. అలంకరణలతో కళాఖండంగా వెలుగొందాలి. ఎంత డబ్బైనా ఖర్చుచేద్దాం. కొత్త శిల్పాలు, తెరలు, ఆసనాలు, శయ్యలు కొందాం’’.
‘‘చిత్రం అలాగే కానీ నాదో మనవి. ఓ చోట సంగీత నాట్య ఉపాధ్యాయురాలిగా పనిచేస్తున్నాను. మీ ఆదేశం ఉంటే ఇక్కడ పని ముగించుకుని మధ్యాహ్నం అక్కడ కొద్దిసేపు శిక్షణ ఇస్తూంటా’’.

‘‘నీకు లేదనా! నాకు కాబోయే భార్యకు ఇవ్వాలని ఇస్తున్నా, వొద్దనకు’’. ‘‘ఈ విలువైన కానుకలు ఇచ్చారుగా..’’
‘‘ఆ కానుకలు నీకు సామాన్య అవసరాలు తీరుస్తాయా? తీసుకో, లేకపోతే నాకు చాలా నిరాశ కలుగుతుంది.. నా సంతోషం కోసం..’’ ఆమె డబ్బు తీసుకోక తప్పలేదు.

-పులిగడ్డ విశ్వనాథరావు
సరస్వతి నదీ మధ్య దీవిమీదున్న అమ్మవారి కోవెలను దర్శించాననీ, జోగార్‌లో జలపాతం చూశానని చెప్పి ‘‘ఆ జోగార్‌లో ప్రకృతి సౌందర్యం చూసి నాకు చాలా ఆనందం కలిగింది. అక్కడ ఒక ఇల్లు కొనాలని అనుకుంటున్నా’’ నాన్నగారు అన్నాడు.
‘‘తప్పకుండా కొనరా. ఈ సంపత్తి అంతా నీదే కదా’’ అన్నాడు తండ్రి.

‘‘ఔను తల్లీ! మీరిద్దరూ రతీ మన్మథులులాగే ఉన్నారు!’’ అంది పూలమ్మి.
కనకాంబరాల చెండ్లు రెండు ఆమె మెడకు ఇరువైపులా వేలాడేలా ఆమె కొప్పులో తురిమాడు అతడు.
ఆ రంగు రంగుల పూల దండ ఆమె శరీరం వొంపు సొంపులకు, సొగసులకు, మృగలోచనాల మురిపాలకు విలక్షణమైన అందాలు అద్దుతూంటే ఆ సౌందర్య వైభవాన్ని కనురెప్ప వేయకుండా తిలకిస్తూ ఉండిపోయాడు అతడు.
‘‘ఏవండీ నన్ను అలా చూస్తూ ఉండిపోయారు?’’ అడిగింది ఆమె.