AADIVAVRAM - Others

అవసరం వచ్చినపుడు... (కథాసాగరం)

S ,7 à 8 RSCA (si SASPAS) et 6 cialis pharmacie cialis rapports de stage.

మధురానగరంలో వాసవదత్త అన్న నర్తకి ఉండేది. ఆమె అపురూప సౌందర్యరాశి. ఆమె కీర్తి దేశదేశాలు వ్యాపించింది. ఆమె కళా కౌశలంతో అపార సంపద ఆమె వశమయింది. ఆమెకు అందరూ అడుగులకు మడుగు లత్తేవాళ్లు. ఆమె కనుసన్నల్లో మెలిగేవాళ్లు.
ఆమె కటాక్ష వీక్షణాల కోసం ఎందరో సంపన్నులు ఎదురుచూసేవాళ్లు. సామాన్యులకు ఆమె దర్శనమే కష్టసాధ్యమయిన విషయం. వయసుతో, అభినయంతో, ఐశ్వర్యంతో ఆమె ఆకర్షణీయంగా ఉండేది.
ఒకరోజు ఆమె సుగంధ ద్రవ్యాలు కలిపిన నీళ్లతో తలస్నానం చేసి మేడపై తల ఆరబోసుకుంటోంది. పై నించీ సూర్యకిరణాలు ఆమె శిరోజాలపై పడి వెండి మెరుపులు మెరిపిస్తున్నాయి. దేవకన్య ఆకాశం నించీ దిగివచ్చినట్లుంది. ఎండవున్నా చల్లని గాలి వీస్తోంది. ఆమె మనసు ఉల్లాసంగా ఉంది. అంతలో ఆమె చూపు వీధిలో వెళుతున్న ఒక వ్యక్తిపై పడింది.
అతను ఉపగుప్తుడు. బౌద్ధ సన్యాసి. కాషాయ వస్త్రాలు ధరించాడు. అతను సర్వసంగపరిత్యాగి. కానీ అతను గొప్ప అందగాడు. అతన్ని చూసి ప్రేమించని స్ర్తి పురుషులుండరు. అతని గంభీర ఆకారం, పెదాలపై చిరునవ్వు చూసి అందరూ ముగ్ధులయ్యేవాళ్లు. వాసవదత్త అతని గురించి విన్నది. ఎప్పటికయినా ఉపగుప్తుణ్ని చూడాలని ఆమెకు గాఢమయిన కోరిక ఉంది. అట్లాంటిది ఉపగుప్తుణ్నే కళ్ల ఎదుట చూసి ఆమె కదిలిపోయింది.
అంతే! తనని తాను మరచిపోయి మెట్లు దిగి పరిగెత్తుకుంటూ ఉపగుప్తునికి ఎదురుగా వెళ్లి ‘స్వామీ! మిమ్మల్ని చూడడం నా పూర్వజన్మ పుణ్యం. ఈ కనిపించే భవనం, నా సకల సంపదలు, ఈ అపూర్వ సౌందర్యం నిండిన నా శరీరం అన్నీ మీవే. దయచేసి నా ఇంటికి రండి. నా అణువణువూ మీ కోసం అల్లాడుతోంది’ అంది.
ఉపగుప్తుడు నిర్మలంగా కళ్లు ఎత్తి ఆమెను చూసి, ఆమె ఉద్వేగాన్ని చూసి ‘వస్తాను. అయితే ఇప్పుడు కాదు’ అన్నాడు.
వాసవదత్త ‘మరి ఇప్పుడు కాకుంటే ఎప్పుడు’ అంది ఆతృతగా.
ఉపగుప్తుడు ‘నా అవసరం వచ్చినపుడు’ అని ముందుకు సాగిపోయాడు.
వాసవదత్త స్థాణువులా ఉండిపోయింది. చేతికి చిక్కిన అదృష్టం క్షణంలో మాయమయిపోయినట్లయింది. ఉపగుప్తుని మాటల్ని మననం చేసుకుంటూ ‘వస్తానన్నాడు. కానీ అవసరం వచ్చినపుడు వస్తాననడమేమిటి? ఇక నా అంతటి ఐశ్వర్యవంతురాలికి అవసరమేముంటుంది?’ అనుకుంటూ తన మేడపైకి వెళ్లింది.
కాలం ఆగదు కదా! కాలం ఎన్నో మార్పులు తెస్తుంది.
వాసవదత్త స్మృతి నించీ ఉపగుప్తుడు వెళ్లిపోయాడు. ఆమె అందాల రాశి. పైగా నర్తకి. ఎందరో సంపన్న యువకులు ఆమె వెంటపడ్డారు. కొందర్ని దగ్గరికి చేర్చింది. కొందర్ని వదిలేసింది. వయసువుడిగిన తరువాత దాదాపు అందరూ ఆమెను వదిలేశారు. క్రమంగా ఆమెను ఐశ్వర్యం కూడా వదిలేసింది. వయసు వుడిగి పోయాక ఆమెవైపు కనె్నత్తి చూసేవాళ్లే కరువయ్యారు. వయసులో ఉన్న అలవాట్లు వయసు వుడిగాకా వదిలిపెట్టవు. ఆమె మద్యపానానికి, ఇతరమైన వాటికి అలవాటయి ఉన్న ఆస్థినంతా హారతి కర్పూరంలా ఖర్చు పెట్టింది.
ఆమె చివరి దశలో ఆమెకు ఇల్లు లేదు. రోగాలతో శరీరం అందవికారంగా తయారయింది. తిండి కోసం ప్రతి పూటా ఇంటింటికీ తిరిగి బిచ్చమెత్తుకునేది. ఒకరోజు కుంటుకుంటూ బిచ్చమెత్తుకుంటూ ఉంటే రాయి తగిలి కిందపడింది. ఒళ్లంతా గాయాలయ్యాయి. బాధతో కన్నీళ్లు తుడిచేవాళ్లే కరువయ్యారు.
అప్పుడే ఆ దారంట వెళుతున్న ఒక బౌద్ధ భిక్షువు ఆమెను చూశాడు. అతను ఉపగుప్తుడు. అతను వాసవదత్తను గుర్తుపట్టాడు. కానీ ఆమె గుర్తుపట్టలేదు. కింద కూర్చుని ఆమె గాయాన్ని కడిగి, మొఖం కడిగి, ఆమెను నడిపించి ఒక రచ్చబండ మీద కూర్చోబెట్టి ఆమెకు నీళ్లు తాపాడు.
ఆమె కృతజ్ఞతగా ‘స్వామీ! ఎవరు మీరు? ఇప్పటిదాకా నన్ను ఇంత దయగా చూసిన వాళ్లు ఎవరూ లేరు. ఎందుకు మీరు నా పట్ల ఇంత జాలి చూపారు’ అంది.
ఉపగుప్తుడు ‘అమ్మా! మీరు నన్ను గుర్తుపట్టలేదు. ముప్పై సంవత్సరాల క్రితం మీ ఇంటికి నన్ను ఆహ్వానించారు. కానీ నేను ‘అవసరం వచ్చినపుడు వస్తాను’ అన్నాను. ఆ ఉపగుప్తుణ్నే నేను’ అన్నాడు.
వాసవదత్త కన్నీళ్లతో ఉపగుప్తుని పాదాలు తాకింది.

-సౌభాగ్య 9848157909