ఉప్పెన

తలుపుల వాకిళ్ళ ముందు
హృదయాన్ని వెనె్నల్లా పరిచాను
నువు కానరావు
కాలాన్ని తెడ్డుగా చేసుకుని
మది సంద్రాన్ని ఎదురీదాను
జాడ కానరాలేదు
నువ్వెంత మోసకారివి
జీవితకాలం నిలిచే
ప్రతిబింబవౌతావనుకున్నాను
రేఖాచిత్రమై
జీవన ముఖచిత్రాన్ని
అందంగా గీస్తావనుకున్నాను
మాటకారితనంతో
హృదిలో గీసుకున్న రంగులచిత్రాన్ని
అమాంతం చెరిపేశావు
నేనిపుడు బాధపడటం లేదు
కన్నీళ్ళన్నీ ఇంకిపోయాక
ఏడ్వడానికి మిగిలింది నెత్తుటి ధారలే
నేనిప్పుడు నీ రూపం చూస్తున్నాను
నీవిపుడు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నావు
మోడుబారిపోయాను
మళ్ళీ నేను చిగురించాలంటే
నువ్వు వానై కురవాలి
జీవన నావై ఒడిని చేర్చాలి