‘దేవానం దేవస్య వా ఆలయా’ అన్నారు రుషి పుంగవులు. సంస్కృతి, కళలు, శిల్పం, వాస్తు, వేదాంతం, పురాణం అన్నింటి సంగమ స్థానం హిందూ దేవాలయాలు. దేవాలయం అంటే మత సంబంధమైన ప్రార్థనలకు వినియోగించే పవిత్రమైన కార్యస్థానం. హిందూ సంప్రదాయాలు, నిర్మాణ రీతులు, నిర్వహణ పద్ధతులు విధానాలు ఇందులో కనిపిస్తుంటాయి. దేవాలయాలు ప్రార్ధనకోసం, పూజకోసం, దేవతా విగ్రహాలను ఇతర ఆరాధ్య వస్తువులను సందర్శించేందుకు ఏర్పాటు చేసినవే.

భారతదేశం లౌకిక రాజ్యం. అన్ని మతాలకు సమాన ప్రాతినిధ్యం ఉంది. మతాలపై పెత్తనం వహించేందుకు రాజ్యాంగంలోని మూడు స్తంభాలకు (లెజిస్లేచర్, ఎగ్జిక్యూటివ్, జుడిషియరీ) కూడా అధికారం లేదు. మత సంస్థల పరిపాలనాపరమైన నిర్వహణకు రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలు చట్టాలు చేశాయి. ఎక్కడైనా చట్టానికి విరుద్ధంగా పరిపాలనాపరమైన కార్యక్రమాలు జరిగితే కోర్టులు జోక్యం చేసుకోవచ్చు. ఇక్కడ ప్రధానంగా రెండు అంశాలను పరిగణనలోకి తీసుకోవాలి.

దేవాలయాల్లోకి మహిళలకు ప్రవేశం ఉండాల్సిందే. సనాతన ధర్మం మహిళలకు చాలా గౌరవం ఇచ్చింది. వారిని దేవతలుగా పూజించింది. దేవతలను ఆడవారు మగవారు అనే తేడా లేకుండా అందరూ మొక్కుతారు. ఏ కాలంలో ఇలాంటి నిబంధనలు విధించారో? ఎందుకు విధించారో తెలియదు కానీ కొన్ని ఆలయాల్లోకి మహిళలకు ప్రవేశం కల్పించకపోవడం మంచిది కాదు. ఆలయాల ప్రవేశం అందరికీ ఉండాలి. ఒకప్పుడు పాటించిన ఆచారాలను మార్చుకున్నాం.

మహిళలు వివక్షకు గురవుతున్నారనడానికి ఇంతకన్నా నిదర్శనం ఏం కావాలి? మహిళను గృహలక్ష్మిగా, దేవతగా, కనకదుర్గమ్మగా ఇలా రకరకాలుగా పోల్చి చెబుతుంటారు. మరి అలాంటి ఆడవాళ్లను శనిదేవుని ఆలయంలోకి అనుమతించకపోవడానికి కారణం ఏమిటో తెలీదు. నాకు ఒక్క విషయం అర్థం కావడం లేదు. ఒకప్పుడు దళితులకు ఆలయ ప్రవేశం లేదన్నారు. వెలివేసినట్లు చూశారు. ఇప్పుడు మహిళలకు ఆలయ ప్రవేశం లేదంటున్నారు.