మానవ జీవితంలో ముఖ్యంగా తెలుగువారి జీవితంలో ‘తొలి’ అన్నదానికి ఎంతో ప్రాధాన్యత ఉంది. ‘తొలి పుట్టిన రోజు, తొలి పెళ్లిరోజు, తొలి సంపాదన, తొలిరాత్రి, తొలి కాన్పు..’ వగైరా వగైరా.. అదేవిధంగా తెలుగు సాహిత్యంలో కూడా ‘తొలి’ అన్నదానికి ఎంతో ప్రాధాన్యత ఉంది. ‘తొలి రచన, ‘తొలి పారితోషికం’.. ఇలా..ఎంతటి రచయితకైనా మరెంతటి మహాకవికైనా ఇంకా చెప్పాలంటే కలం పట్టిన ప్రతి రచయితకు తొలి రచన అంటూ ఒకటి ఉంటుంది.

మొదటి వాక్యంతోనే కథ మొదలుకాదు. ఒక పాత్రను పరిచయం చేయడమో, ఒక సన్నివేశానికి నాంది పలకడమో జరుగుతుంది. అసలయిన కథ తరువాత బయటపడుతుంది.
‘అతన్ని నేను అంతకుముందెప్పుడూ చూడలేదు. అయిదున్నర అడుగుల పొడవున, చక్కటి ‘ట్వీడ్’సూట్, బాటా చెప్పులూ వేసుకుని అందంగా వున్నాడు’ -అని మొదలుకావచ్చు.

వానకి వయసు మళ్లింది, ఓపిక తగ్గింది
ముసలి నసలా చినుకుల్ని రాలుస్తోంది
వాకిలిముందు పారుతూ పిల్ల కాలువలు
సిరలు, ధమనుల్లా సాగిసాగి
క్రమంగా సనసన్నని నాళాలవుతున్నాయి
కాలువలో ముందు వేగంగా
అంతలో నిదానంగా-పడవలు, కత్తిపడవలు
వాటి వేగానికి చోదక శక్తినివ్వాలని
ఒకటేకేరింతలు, త్రుళ్లింతలు, కవ్వింపులు-
పిల్లకాయలు!
కత్తిపడవ కాలికి అడ్డంపడి

ప్రతిభ పాండిత్యాలలో ప్రతిభకు పట్టం కట్టినవాడెవ్వడు పాండిత్యాన్ని త్రోసిపుచ్చలేదు. అనభియోగమే కవిని బైట పడేస్తుంది. ‘కవి’ అనే తోక తగిలించుకున్న అప్రయోజకుడు తోచింది వ్రాస్తే తోకను కత్తిరించి పారేస్తారు. అనుభూతి వినా కవిత్వం లేదు. రాదు. ఐతే అనుభూతి ఉన్న ప్రతివాడు కవి అవుతాడని అనేది కేవలం ఒక వర్గపు రొడ్డకొట్టుడు మాట. ప్రతివాడు కవి కాలేకపోవడానికి కారణం అభియోగం లేకనే.