పల్లెల్లో ఉండే వాండ్లందరు పట్నానికి వచ్చేసినట్లున్నరు. ఒక పల్లెకు పోయి నాలుగు నాళ్లు ఉండే అవకాశం, అవసరం రావడమే లేదు. ఆ మధ్యన అటువంటి అవసరం వచ్చింది. సాధారణంగా ఎక్కడికి పోవాలన్నా కార్లు, వెంట మనుషులు ఉండేది గూడ అలవాటయింది. కానీ, ఈ పల్లెకు ఒంటరిగ బయలుదేర వలసిన పరిస్థితి వచ్చింది. హైదరాబాద్ నుంచి కొంత దూరం ఆర్‌టీసీ బస్‌లో వెళ్లి చేరుకున్న. అక్కడి నుంచి పల్లెకు పోవడానికి బస్సులు ఉంటయని తెలుసు.

ప్రతి కుటుంబంలోనూ వాళ్లకు మాత్రమే అర్థమయే మాటలు, జోకులు కొన్ని ఉంటయి. మా యింట్లో కూడ అట్లనే కొన్ని మాటలు, జోకులు ఉన్నయి. తెలియని తిండి పదార్థం ఏదో కొత్తది బల్ల మీదికి వచ్చినట్టుంది. మా అమ్మాయి ‘దీన్ని ఏమంటరు?’ అని అడిగింది. మామూలుగనే సరదాగ మాట్లాడే మా అబ్బాయి ‘ఏమి అనరు! తింటరు’ అని టక్కున జవాబు చెప్పినడు. ఆ తరువాత మేము చాల సందర్భాలలో ఏమి అడగకుంటనే ‘తింటరు’ అనుకోని తింటూ ఉంటము.

ప్రపంచ కథా సాహిత్యాన్ని తెలుగు పాటకులకు అందించాలని తపన పడుతున్న వారిలో నేను కూడా ఒకడిని. అందుకొరకు నేను చాలా మంది రచయితల కథలు ప్రపంచం నలుమూలల నుంచి సేకరించే పనిలో పడ్డాను. చాలా సేకరించాను. ఎంతమంది రచయితలు? ఎన్ని రకాల కథలు? వాళ్లందరి రచనలు, కనీసం నేను సేకరించినవి చదవడానికి నాకు సాధ్యం కాదని అర్థమయింది.

నేను ఒక ప్రసిద్ధ పత్రికకు వ్యాసం రాశాను. మామూలుగానే పేజీ తయారయింది. సబ్‌ఎడిటర్ దాన్ని ఎడిటర్‌గారి ముందు ఉంచాడు. ఆ ఎడిటర్ పత్రికా రంగంలో గొప్ప పేరున్న మనిషి. శీర్షిక చూడగానే ముఖం ముడుచుకుని ‘ఏంటయ్యా ఇది?’ అన్నాడట. కానీ కింద బైలైన్ అంటే రచయిత పేరు చూచి ‘అబ్బో! ఇతనా! అయితే వదిలెయ్!’ అన్నాడట. ఈ సంగతి ఆ సబ్ ఎడిటర్ పట్టలేక నాకు చెప్పాడు.