ఎప్పటి నుండో ప్రసాద్‌ను చూద్దామనిపించి అఫీస్ పనిమీద ముంబయి వెళ్లినవాడిని తిరిగి వస్తూ పూణేలో దిగి ప్రసాద్‌కు ఫోన్ చేశాను. గంటలో వచ్చి నన్ను తను ఉంటున్న ఆఫీసు క్వార్టర్స్‌కు తీసుకు వెళ్లాడు. అతని ఇంటికి రావడం అదే మొదటిసారి. ఇల్లు ఏమంత పెద్దది కాకపోయినా ఒంటరివాడికి పెద్దది లానే అనిపించింది. అప్పటికి అతని పెళ్లి ప్రయత్నాలు లూప్ లైన్ లో ఆగి ఉన్నాయి. అంతకుమునుపు నేనూ పూణేలో పనిచేశాను.

నెల్లూర్ రైల్వేస్టేషన్ నండి అద్దెకారు పరుగులు తీస్తోంది. అల్లూరు రోడ్ లోకి మలుపు తిరిగింది. రెండు కిలోమీటర్ల తరువాత విశాలమైన ఒక భవంతి ముందు ఆగిం.
‘‘ఇదేనమ్మా!దయానిధి ప్రజావైద్యశాల’’ అన్నాడు డ్రైవర్.
బాలామణి తల వూపి ‘సరే’ అంది
వెనక సీట్లో ఆమె కూర్చుని ఉంది. ఆమె ఒడిలో ఒక సాధువు పడుకుని ఉన్నాడు. నిజానితకు స్పృహ లేని స్థితిలో ఉన్నాడు.

ఆదివారం -
తెలతెలవారుతోంది.
వీధి తలుపు చప్పుడు. వెళ్లి చూశాను. మా సుందరమ్మత్తయ్య. పెద్ద ఆశ్చర్యమేం లేదు. ఆమె ఎప్పుడూ చెప్పాపెట్టకుండా ఇలాగే వచ్చేస్తూ ఉంటుంది. ఎవరింటికైనా వెళుతూ ఉంటుంది. రమ్యని చూడటానికి వచ్చిందన్నమాట! మా అమ్మాయి రమ్య కానుపు అయి ఇవ్వాళ ఎనిమిదో రోజు.
మా ఆవిడ శారద - అప్పటికప్పుడే స్నానాదికాలు పూర్తి చేసుకుని పూజగదిలో ఉంది. తానూ హాల్లోకొచ్చింది.

శపథం చేసింది, చేసేది ఆడది కదా?! కాదు. ఆ శపథం చేసింది సుబ్బారావు. ఆశ్చర్యంగా ఉంది కదూ. మగవాడేంటి మంగమ్మ శపథం ఏమిటి? చూద్దాం!