మానవత్వం + దివ్యత్వం + విశ్వత్వం = ఆత్మతత్వం

‘జితాత్మనః ప్రశాస్తస్య పరమాత్మా సమాహితః’
‘జ్ఞాన విజ్ఞాన తృప్తాత్మా కూటస్థో విజితేన్ద్రియః’
‘యోగీ యుంజీత సతత మాత్మానం రహసి స్థితః’
-ఆత్మ పరమాత్మ అన్యం కాదు.
-వాసనా రహిత జీవనానికి పరమాత్మ అన్యం కాదు.
ఇలా ఆత్మ పరమాత్మలను అద్వైతంగా కాక ‘ఏకం’గా అంగీకరించటమే ఆత్మయోగం... భగవద్గీత చెప్పే ఆత్మ సంయమ యోగం.
* * *
జననం - మరణం అన్న ఆలోచన లేకుండటమే యోగం... కర్మాచరణే తప్ప కర్మఫలాసక్తి లేకుండటమే యోగ సాధన. అశాశ్వతత్వంపై కాక శాశ్వతత్వంపై బుద్ధి నిలవటమే బుద్ధియోగం.. సాధనతో ప్రాపంచిక మోహానురక్తి లేకుండటమే బుద్ధులం కావటం. దేహాన్ని తొడుక్కున్న మానవ రూపమే సర్వస్వం, సర్వం, కాదు అన్న తెలివిడే యోగ జీవనం!
అవును, మన మానవ రూపం ఏదో ఒకనాడు అరూపం అయ్యే తీరుతుంది. ఉత్తమం అనుకున్న వ్యక్తి, ఉన్నతం అనుకున్న వ్యక్తిత్వం సైతం కాల ప్రవాహంలో అదృశ్యం అయి తీరతాయన్న స్పృహనే ఆత్మజ్ఞానం. మానవ రూపాన్ని చేరటానికి పూర్వం అదృశ్య ఆత్మగా తన అస్తిత్వాన్ని నిలబెట్టుకుంటూ వచ్చిన ఆత్మ జీవాత్మ రూపేణా మానవ దేహంలో తన అస్తిత్వాన్ని చాటుకుంటూ దేహ త్యాగంతో మళ్లీ అదృశ్య ఆత్మగానే కాలప్రవాహంలో కాంతులీనుతుంటుంది. తనకు తాత్కాలిక చిరునామాగా ఉన్న దేహాన్ని అశాశ్వతం చేస్తూ అదృశ్యంగానే తన శాశ్వత చిరునామాను ప్రకటించుకుంటుంది. మానవత్వాన్ని మించిన దివ్యత్వం, దివ్యత్వాన్ని దాటిన విశ్వత్వంతో తన అస్తిత్వాన్ని చాటుతుంటుంది. ఇదంతా యోగ సాధనా ఫలితం... ఆత్మయోగం.
* * *
ఆత్మస్థితి ఒక ఖగోళ భాండంగానే మన మనసులలో మెదలుతుంటుంది. కారణం మనం సైకిక్ బీయింగ్స్ కాబట్టి. అంటే మనం మానసిక జీవులం. శాశ్వత చిరునామాలో మనం ఆత్మజీవులమే అయినా తాత్కాలిక చిరునామాతో బ్రతికి బట్ట కట్టేది మానసిక జీవులుగానే. ఆత్మ జీవులుగానే విశ్వసంచారం చేస్తుంటాం.. అనేక జన్మలుగా ఆవిష్కరింప బడుతుంటాం. అన్నంత మాత్రాన అన్ని జన్మలు మానవజన్మలు కావు... మనం చెప్పుకునే ‘పునరపి జననం.. పునరపి మరణం’ సిద్ధాంతం కేవలం మానవ జన్మకే పరిమితం కాదు.
అయినా, మనం మానసిక జీవులం కాబట్టి, మనకు మనంగా మన ఆలోచనలతో సృష్టిలో ఉన్నతాసనం వేసుకుంటున్నాం కాబట్టి ఇంకా ఈ మానవ అస్తిత్వానే్న కోరుకుంటూ పునర్జన్మలను మానవ ప్రాంగణాలకే పరిమితం చేసుకుంటున్నాం. మానవ జన్మతో పరిపూర్ణులం కాలేక పాప పుణ్య వివేకంతో మానవ రూపానికే కట్టుబడిపోతున్నాం. మనకు తెలిసిన లోకాలకు మనకు తెలీని లోకాలకు మధ్య దేవలోకాన్ని నిలిపి ఆ దేవలోకానే్న కంచెగా చేసుకుని, ఆ కంచెను దాట సాహసించక దానే్న రక్షా కవచంగా చేసుకుని కుదించుకు పోతున్నాం... కుంచించుకు పోతున్నాం.
గట్టు లోపల ఉన్నదే ప్రపంచం అనుకుంటే ఎలా? గట్టు దాటితేనే కదా అసలు గుట్టు వెలుగులోకి వచ్చేది.
అందుకే గట్టు మానవ దేహం కాదు.. ఆ దేహాన్ని చూడగల ఆత్మది. ఆత్మ అంతరనే్వషణ కొంత మటుకే.. తక్కినదంతా అధ్యాత్మ అనే్వషణే. దానికి మనం ముద్దుగా పెట్టుకున్న పేరు ‘ఆధ్యాత్మిక అనే్వషణ’.
* * *
దైహికంగా మనం మానసిక జీవులం.. అంతే, కోరికల పుట్టలం.. ఆశాజీవులం.. మన కోరికకు కాలమానం లేదు. ఆ కోరికకు చేరవలసిన గమ్యం అంటూ లేదు. నిలబడ్డ చోటు నుండి సైతం ప్రయాణించగలదు. ప్రయాణిస్తూ, ప్రయాణిస్తూ అలమటిస్తూ ఆరాలు పడ్తూ ఎగసిపడటం దాని నైజం. ఇలా భౌతికంగా అంటే ప్రాపంచికంగా తచ్చాడుతున్నంత కాలం కోరిక వేదనగానే వెల్లడవుతుంటుంది. దీనికి అక్షర రూపమే గీతలోని అర్జున విషాదయోగం.
ఏదో ఒక మలుపులో అధ్యాత్మక వెలుగు ప్రసరిస్తే తప్ప వేదనామయ వెతుకులాట నెమ్మదించదు... నెమ్మదిస్తే తప్ప దేవతా రహస్యాలు, దివ్యత్వం అందిరావు. ఆ రహస్యాలు ప్రిదిలితే తప్ప ఆత్మ దైవిక ప్రాంగణాలను దాటలేదు. ఆ దివ్య ప్రాంగణాలను దాటితే తప్ప విశ్వ ప్రాంగణాలను చేరలేదు. ఆది స్థితి చేరలేదు.
ఇలా వివేచిస్తుంటే మానవత్వం, దివ్యత్వం, విశ్వత్వం సంగమమే ఆత్మ అని స్పష్టమవుతుంటుంది. అసలు మనసుకే పరిమితమైన ఆత్మ మానవత్వంలోనే సంచరిస్తుంటుంది. అంతరంగానికి చేరుకోగల ఆత్మ దివ్యత్వంతో విహరిస్తుంటుంది. దేహాన్ని, మనసును, అంతరంగాన్ని దాటిన ఆత్మ విశ్వ ప్రాంగణాలలో ప్రాణభూత మవుతుంటుంది. అందుకే మన మానవత్వాను ‘డిజైర్ సోల్’ అని అంటుంది. కోరికలకు అతీతమైనది ట్రూ సోల్!
భగవద్గీతలోని అర్జునాత్మ డిజైర్ సోల్. కృష్ణాత్మ ట్రూ సోల్. మనం సైకిక్ బీయింగ్‌గా మసలుతున్నంత కాలం మనది డిజైర్ సోకగానే పరిభ్రమిస్తుంటుంది. అయితే ఆత్మ తనలోని దివ్యత్వాన్ని పసిగడితే తప్ప ఈ దేహానికి, మనసుకు అతీతమై ప్రయాణించలేదు. దేహానికి, మనసుకు అతీతమైతే తప్ప పూర్ణం కాలేం.
మంచికి పెద్ద పీట వేయాలన్నా కేవలం దేవతా రూపం సరిపోదు... మానవ రూపమే భూమిక కావాలి. గీతలోని కృష్ణుడు ఇలా మానవ అవతారానికి వచ్చిన దివ్యమూర్తినే! మొత్తానికి కోరికలతో అలమటించినవాడు అర్జునుడైతే, ఆత్మ సంయమంతో కోరికలకు అతీతమైనవాడు కృష్ణుడు. అందుకే కృష్ణ గీత అయిన భగవద్గీత ఆత్మగీతనే.