ఏకాంతం ఏకాంతమంటూ
ముద్దుగా పిలుచుకునే ఒంటరితనమెందుకో
ఒకోసారి మారం చేస్తుంది
నిజాల లెక్కలు తేల్చాల్సిందేనని
అహానికి ఎదురుతిరుగుతుంది

బాహ్యానికి అంతరాళానికీ మధ్య
అడ్డుగోడలా నిలబెట్టిన నిర్లిప్తత
ఇక వల్లకాదంటూ చేతులెత్తేస్తుంది
లోలోన నీలపు బరువు ఉవ్వెత్తున పొంగుతుంటే

నా కన్నీళ్లను
నీ తలగడ గుండెలో పొదువుకుని
నా దుఃఖాన్ని
నీ దుప్పటి ఒడిలో దాచుకుని
నా వెక్కిళ్ళకు
నీ కీచురాళ్ళ రొదను జతచేసి
నా ఓదార్పుకు
నీ స్వప్నాలను ఊహగా ఇచ్చేసి
నా కష్టాలకు
నీ చీకటిని తోడిచ్చి
నా సంతోషాలకు
నీ వెనె్నలను పంచి
వెళ్ళిపోయావా
వేకువ వచ్చేసి మళ్లిపోయావా
మెలకువనిచ్చేసి...

ఎర్రని ఎండలో
సెగలు కక్కుతున్న తారురోడ్డు నీడలో
గాలి మేడలో సైరన్ల జోరులో
సాగుతున్న ఆమె జీవన వేదనను
ఒక్కసారన్నా తిలకించారా?
సమ్మెట పైకెత్తి
ఊపిరి పీల్చలేక సన్నని రొదతో
సగం చినిగిన మురికి బట్టలతో
మిలమిల మెరిసిపోతూ
తరగని వెనె్నల కనుల అందాన్ని
పసివాడని దేహాన్ని, మసివాడిన గాయాల్ని
రక్తం చిందుతున్న హస్తాల్ని

ఎన్ని వేల కాంతులో
నిన్ను చూసి చిన్నబోయాయ
నాలో ఎన్నో కలలు
కల్పనలుగా నిన్ను చేరుతున్నాయ
నా వౌనం మధురంగా
నిన్ను కోరుతుంది కలకాలం
నువ్వు నాతో ఉండాలని
నీ వౌనం నన్ను ఎంతగా వేధిస్తుందో
నీ తలపు నా ఎద తలపులను తడుతుంది
నా ప్రేమ నీ ప్రణయాన్ని కోరుతుంది
నీకు నాకు మధ్య ఉన్న మైళ్ల దూరాన్ని
మనసుల మధ్య ఉంచలేవుగా