అప్పటికే పావుగంట దాటింది. అలా క్షణాలు దొర్లిపోతున్నాయి. ఆ భయాన్ని పోగొట్టుకోవటానికి ఆలోచనలను ప్రక్కదారి పట్టించింది.
నిన్నటిదాకా ‘చలి’తో చచ్చిపోయాం. ఈరోజు ఇంత ఎండగా ఉందేం? అప్పుడే ఎండాకాలం వచ్చేసిందా? ఇంట్లో ఉంటే తెలియటంలేదా? ఏమో? క్షణాల్లో వాతావరణం మారిపోయినట్లు అనిపిస్తోంది.
‘‘మీరు భోంచేసి బయలుదేరారా?’’ అడిగాడు అతను.
‘‘ఆఁ! తినే బయలుదేరాను’’’

సెక్యూరిటీ గార్డులున్నారు.
అధికారుల వసతి గృహాలున్నాయి.
ప్రవేశ ద్వారం ముందు ‘కలివికోళ్ళ రక్షితప్రాంతం’అని పెద్ద అక్షరాలతో బోర్డుంది.. మరో బోర్డుమీద ‘అనుమతి లేనిదే లోనికి ప్రవేశించరాదు’ అని వుంది.
మొత్తానికి అది అడవి పుత్రులకు నిషిద్ధ ప్రాంతం!
కంచె లోపల ఎవ్వరో డ్రిల్లింగ్ యంత్రాలతో అడవి తల్లికి గుండె గాయాలుచేస్తూ భూమిని తవ్వుతున్నారు.

గాలి తరంగాలు సుళ్ళుతిరుగుతూ పొదల్లో ‘అశాంతి’కల్పిస్తుంటే, అవ్వి- దెయ్యపిల్లల్లా ఏడుస్తున్నట్టుంది!
ఇంకొంచెం ముందుకువెళ్ళాడు గోపీనాయక్..
దారిలో క్రిందపడి వున్న ఓ చేతి కడియం చూసి ఆగిపోయాడు!
సందేహం లేదు..
అది రాగ్యా చేతి కడియం!
మనసు కీడు శంకిస్తుంటే ఆలోచనల్ని అదిమి పట్టి, క్రిందికి వొంగి చేతి కడియం అందుకొన్నాడు... పరీక్షగా చూసాడు.

‘‘చిన్నప్పుడు తాగిన తల్లిపాలే కక్కిస్తాను.’’
రెండు సీసాల నీళ్ళు రాగ్యామీద పోశారు.
కొద్దిగా చలనం వచ్చింది రాగ్యాలో.
‘‘ఇతనే్నం చేస్తారూ’’ యాదయ్య అడిగాడు.
‘‘ఏం చెద్దామంటావూ’’
‘‘ఎన్‌కౌంటర్’’
‘‘అంత కోపమా రాగ్యామీద.’’
‘‘కోపం కాదు.’’
‘‘మరి?’’
‘‘చంపకపోతే నన్ను చంపేస్తాడు.’’
‘‘నమ్మకద్రోహం చేశావనా’’
‘‘గరుడాచలాన్ని అందుకే చంపాడు.’’