అప్పుడు క్రిందకు చూశాడు. దూరంగా ఒంటినిండా ప్రకృతి కోకని ధరించి, గాలికి కదలాడుతోన్న సాగర తరంగాల కుచ్చిళ్ళను సవరించుకొంటూ, తల నిండా మేఘాల మేలిముసుగును కప్పుకొన్న ధరిత్రి తనదారిని తాను తలవంచుకు వెళ్తోంది.
ఓహ్! ఏమందం?... కళ్ళు చెదిరే అందం!... ఎవరు సృష్టించారో గానీ, విశ్వ సౌందర్యమంతా ఒకేఒక్కచోట, ఆమెలోనే కేంద్రీకృతమైనట్లుగా ఉంది!
ఓ క్షణకాలం తన చూపుల్ని మరల్చుకోలేకపోయాడు.

ఆ శవమును దీసికొంచు- ఆ వృద్ధుల కడకేగెను
వౌనముగా రోదించుచు- శుశ్రూషల జేసెను

విషయమరసి వారలపుడు గొల్లుమంచు నేడ్చిరి
వెక్కివెక్కి వారితోడ దిక్కులు రోదించెను

‘‘గడ్డిపోచ నోట గఱచి- నీట నీదుచుంటిమి
గడ్డిపోచ లాగికొంచు కన్నీటను ముంచితి

గ్రుడ్డి దీపముల పోలిక ‘రెపరెప’మనుచుంటిమి
పెనుతుఫానువై వీచితి- ఇంకెక్కడి వెలుగు’’?

ఇదియయోధ్యయని వింటిమి!
యోధుల నెలవని వింటిమి!
కోసల రాజేంద్రుడిచట దశరథుడని వింటిమి!

వారిని దర్శించుకొనగ నిచట విడిచి చేసితిమి
అదిగో! ఆ మ్రాని క్రింద రాత్రి కునుకు దీసితిమి.

అర్థరాత్రి దాహమంచు అలమటించినారు వారు
అంత నేను ముంతగొంచు అరుదెంచితి నిటకు

ముంచినానొ లేదొ ముంత! వచ్చెనొక్క శరమ్మంత!
వచ్చెనొ లేదో గుండెను జొచ్చెను నొప్పించెనంత!

హిందువుల పర్వదినాలలో ప్రత్యేక ప్రాధాన్యతను సంతరించకున్నది అక్షయ తృతీయ. ‘‘వైశాఖే మాసి రాజేంద్ర శుక్ల పక్షే తృతీయకా; అక్షయాసాతిథి: ప్రోక్తా కృత్తికా రోహిణీయుతా’’. అక్షయ తృతీయ సోమవారం నాడు కాని, బుధవారం నాడు కాని అయితే పవిత్రమైనదని, కృత్తికా రోహిణీ నక్షత్రములతో కూడిన పర్వం అతి శ్రేష్ఠమని శాస్త్ర ప్రమాణాలు. వైశాఖ శుక్ల తృతీయ అక్షయ తృతీయ అని, ఈ పర్వం పూర్వాహ్ణ వ్యాపిని అనీ వ్రత రాజము చెపుతున్నది.