ఎప్పటినుంచో ఇక్కడే ఉన్నారు. ఈ రోజు ఈ ఊరినీ, ఈ లోకానే్న వదిలేసిందన్నమాట. ప్చ్.. ఈ రోజు ఆవిడ.. రేపు ఎవరో.. అంతా మాయ. ఈ ప్రపంచమే మాయ అనుకుంటూ వెళుతున్నాడు ఒక ముసలి వయసులో వున్న పెద్దాయన.
బ్రతుకుమీద తీపి వున్నవాడికి ఎప్పుడు పోతానో అని భయం అనుక్షణం వేధిస్తూ ఉంటుంది. అదీ వయసు పెరిగేకొద్దీ ఈ యావ మరీ ఎక్కువవుతూ వుంటుంది. అదే ఇంకా ఏం సాధిస్తాంలే అనుకునేవాళ్లకు ఏ రోజైనా ఒకటే అనుకుంటారు.

‘‘ఏమో! దేవి గారికి దేనిమీదా వ్యామోహం ఉండదుగా. అంత చేసినా గుర్తింపు ఉంటుందనుకోలేదు. ముద్దు ఇస్తావని కూడా ఊహించలేదు’’.
‘‘చందూ.. ఇంక ఆట పట్టించటం మానెయ్. ఇప్పటికి చేసింది చాలు’’.
‘‘ఇంకా చూడాల్సినవి చాలా ఉన్నాయి. పద..పద’’ అంటూ ముందుకి కదిలాడు.

‘‘రాయచ్చు’’అన్నారావిడ.
‘‘అయితే రాయండి. యువత పయనం గురించి ముఖ్యంగా తెలపండి అందులో. కాలేజీకి వెళ్ళేదే ప్రేమకోసం అనుకునే ఈ యువతరంకి కనువిప్పుగా ఉండాలి నవల. వాళ్ళు సక్రమ మార్గంలో నడిస్తేనే మన దేశం అభివృద్ధి చెందేది?’’
‘‘మీరే రాయవచ్చుగా. చక్కగా మాట్లాడుతున్నారు’’
‘‘లేదు.. లేదు.. సరస్వతీ కటాక్షం అందరికీ దొరికేవస్తువు కాదు. అది కొందరికే వరం. అందులో ముఖ్యులు మీరు’’.

‘‘అలా కళ్లముందు అతను యాక్సిడెంటయ్యి చచ్చిపోతే చూడలేకపోయాను చందూ. అప్పటికే అతనికేమవుతుందో అని ఆరాటపడుతున్నాను. అదే సమయంలో అలా జరిగేటప్పటికి తట్టుకోలేకపోయాను’’.
‘నీకేమయినా అయితే మా సంగతి ఏమిటి అని ఒక్కసారి కూడా ఆలోచించవా?’’ గట్టిగానే అడిగాడు.
చందూకి ఇంకా కోపం తగ్గలేదు.
పెళ్ళయ్యాక ఇదే మొదటిసారి అతన్ని అంత కోపంగా చూడటం.
భయం వేసింది విశ్వకు. బెదిరిపోయింది.