నల్లదుప్పటి ముసుగు తీసి
ఎరుపు చూపుల కన్ను తెరచి
పరుచుకున్న పచ్చనేలపై
వేడి వెలుగులు విస్తరిస్తూ
పచ్చి పువ్వుల విచ్చదీస్తూ
నిదుర మొద్దుకు చురక పెడుతూ
అవని మీద అందాలను
ఒక్కటొక్కటిగా పలకరిస్తూ
జడ జీవులకు చైతన్యమిస్తూ
సాగిపోయే సొగసులయ్య
ఎవరిమెప్పునూ ఆశించడు
తన దిన చర్య తప్పడు
ఆ సూరీడు బాటలో నడుద్దాం

తెలియని ఆత్మ సంగతి ఎవరికి తెలుసు
తెలిసే శ్వాసకంటే
దగ్గరేముంటుంది శరీరానికి

ఆత్మన్నది ఉంటే
శరీరాల్ని ఆత్మ వెతుక్కుంటుందా
ఆత్మని శరీరమా
ఎవరికీ కనిపించకుండా
ఆత్మ శరీరంలోనే ఎందుకు దాక్కోవాలి
రహస్యంగా వచ్చి
తీరాలు అలలూ లేని
ఏ నిశ్శబ్ద సముద్రంలో
ఈ ఆత్మల నదులన్నీ కలుస్తాయో

ఇది యవన రాజ్యం
వనల రాజ్యం
ఎవ్వరైనా ఇక్కడ యవ్వనులే
ఇక్కడి వినోదాలపై బ్రతుకుతోంది ప్రపంచమో సగం
ఇక్కడి వినోదంకోసం తన్నుకుఛస్తోంది ఇంకో సగం
ఇక్కడ చావుకూ వినోదానికి పెద్ద తేడా లేదు
ఆడుకోటానికి వాల్‌మార్టుల్లో
దొరుకుతాయ్ స్టెన్ గన్నులు
తెలుపు నలుపు కుర్రకారుకు
అవే అంతులేని ఫన్నులు
అసహనం, అహంకృతి కలిసి ఆడుకొంటుంటాయి

జనం కన్నీళ్లకు సిద్ధాంతముందా?’ అని 23-1-2017 సోమవారం ఆంధ్రభూమి ‘సాహితి’లో సిహెచ్ మధుగారు ప్రశ్నించారు. ఇంతవరకు ఏ సిద్ధాంతమూ జనం కన్నీళ్లను తుడవడానికి పనికి రాలేదన్నారు. సిద్ధాంతాల వెంట పరుగులు తీసి తీసి అక్షరం అలసిపోయి ఓడిపోయిందన్నారు. ఏ సిద్ధాంతమూ ప్రపంచాన్ని మార్చలేదన్నారు. ప్రజల ఆకల్ని తీర్చలేదన్నారు. మార్క్సిజం వాస్తవిక సిద్దాంతమైనా, ఆచరణాత్మక సిద్ధాంతం కాలేకపోయిందన్నారు.