అందుకు ధర్మరాజు
‘‘యాజ్ఞసేని! హస్తిననుండి వచ్చిన ఆహ్వానాన్ని నేను తిరస్కరించలేను. ధృతరాష్ట్ర మహారాజాజ్ఞ తిరస్కరించి అవిధేయుడను కాలేను. క్రొత్తగా నిర్మింపబడిన సభాభవనాన్ని తిలకించటానికై ఆహ్వానం అందింది. కాదని ఎలా అనగలను. అందువల్ల కలుగబోయే అనర్థమేమి?

‘‘తండ్రీ! పాండవుల ఐశ్వర్యం దేవేంద్రుని ఐశ్వర్యంకంటే ఎంత ఎక్కువ అంతకంతకూ పెరిగిన వాళ్ళ స్వచ్ఛమైన పరాక్రమకాంతులు అన్ని దిక్కులా నిండింది.
ధర్మరాజుచేసిన రాజసూయయాగంలో లక్షమంది బ్రాహ్మణులు భుజించడం పూర్తికాగానే అక్కడ ఒక ‘శంఖం’ మ్రోగేటట్లు ఏర్పాటుచేశారు. శంఖం ఎప్పుడూ మ్రోగుతూనే ఉన్నది. ఆ నిరంతర శంఖధ్వని విన్న నాకు శరీరం గగుర్పొడిచింది. ఆ సంపదను చూసి నేను శాంతిని పొందలేకపోతున్నాను.

ధర్మరాజు తన భవనంలో ఏకాంతంగా కూర్చొని వ్యాసమహర్షి చెప్పినదాని గురించే ఆలోచిస్తూ ఉన్నాడు.
ధర్మరాజు చేసిన ప్రతిజను గూర్చి తెలిసిన యాజ్ఞసేని భర్త కూర్చున్నచోటికి వచ్చింది.
‘‘ప్రభూ!’’ అని పిలిచిన పిలుపుతో ధర్మరాజు ఏకాంతత భగ్నమయింది. యాజ్ఞసేనిని దగ్గరగా రమ్మని సైగజేశాడు. ద్రౌపది సమీపానికి వచ్చి నిలబడింది.
‘‘ద్రుపదరాజ పుత్రీ రాజసూయయాగం నిర్విఘ్నంగా పూర్తయిందిగదా?’’ అని అన్నాడు.

రాజసూయయాగం పరిసమాప్తమయిన తరువాత వ్యాసమహర్షి తన శిష్యులతో కలిసి ధర్మరాజు వద్దకు వచ్చాడు. పాండవులందరూ ఎదురేగి పాద్యం, ఆసనం సమర్పించి తాతాగారిని పూజించారు. మహర్షిని సువర్ణ సింహాసనంమీద ఆసీనునిగావించారు. అంత మహర్షి సోదరులతో కూడి కూర్చున్న యుధిష్ఠిరునితో