ధేహూ గ్రామమున రామచంద్రభట్టు అను ఒక బ్రాహ్మణుడు కలడు. అతడు గొప్ప పండితుడు. మరియు సనాతన ధర్మాభిమాని. అతడు తుకారాము చేయుచున్న దానిని అంగీకరించక, ఆ గ్రామాధికారి వద్దకేగి ‘‘శూద్రుడగు తుకారాము వేదములు నేర్చుకుని తద్రహస్యములను అన్ని జాతుల వారికి తెలుపుచున్నాడు.

మంచిదేదైనా నలుగురితో కలసి చేయమంటుంది వేదం. శిర్డి సాయ బాబా నీవు ఇష్టపడి తినేటప్పుడు ఒక్కడివే తినకు. పక్కనవానికి కూడా కాస్త పెట్టు అంటారు. అట్లా వేదాలు, పురాణాలు పెద్దల సూక్తులు అన్నీ కూడా మంచిని నలుగురితో పంచుకోమని చెప్తుంటారు.

సమాజంలో గతంలో జరిగిన ప్రస్తుత కాలంలో జరుగుతున్న కొన్ని సంఘటనలను గురించి వింటుంటే మనకు ఏమాత్రమూ నమ్మబుద్ధికాదు. నిజంగా అలా జరిగిందా? అలా జరగడం సాధ్యమా? అనిపిస్తుంది.
అట్టి ఒక సంఘటన ఒక వజ్రాల వ్యాపారి సీనప్పను వేంకటేశ్వరుని పరమభక్తాగ్రేసరుడైన ‘పురందరదాసు’గా మార్చివేసింది.
ఏమిటా కథ?- అంటే

హిందూ సమాజం భగవంతుని యొక్క నిరాకారాన్ని ఎంత పవిత్రంగా భావిస్తుందో భగవంతుని భావాత్మక, గుణాత్మక, భౌతిక రూపాన్ని కూడా అంతే పవిత్రంగా ఆరాధిస్తుంది. అనాదిగా మన దేశంలో వెలసిన వివిధ దేవతామూర్తుల ఆలయాలు, ఆరాధనా పద్ధతులు, నియమాలు, సంప్రదాయాలే ఇందుకు ప్రత్యక్ష నిదర్శనం.