తెలుగు కథ వర్తమానంలో కొత్త పుంతలు

తొక్కింది. గతంలో ఎప్పుడో వచ్చే సాదాసీదా

కవుల్ని, వస్తువుల్నుంచి విడివడింది.

సమకాలీన నవ్యత, నాణ్యత, పఠనీయత

సంతరించుకున్న రచనలు వస్తున్నాయి. అవి

1980వ దశకం నుంచే ప్రారంభమయ్యాయి.

అలాగని మూలాల్లోకి వెళ్లి గురజాడ, శ్రీపాద,

చింతా, బలివాడల బాటలు వీడలేదు. పదిలం

గా వాటి మూలాలు, మాండలికాల నేపథ్యాలు,

వరంగల్ జిల్లాలో ఓ ఊరు. రెండు వేల గడప. సుమారు 10 వేల జనాభా. 8 వేల ఓటర్లు. ఆ ఊళ్లో చక్కని వరి పొలాలు. సంవత్సరానికి రెండు పంటలు పండుతాయి. పాఖల చెరువు నీరు పారకం. కమ్మ, రెడ్డి, కాపు, తెలగ, గౌడ, పద్మశాలీలు ఎక్కువగా ఉన్నారు. మరో పది కుటుంబాలు ముస్లింలు. ఊరికి ఒక కిలోమీటర్ దూరంలో శివారు పల్లెలో దళితులు యాభై కుటుంబాల వారున్నారు. ఆ ఊరి పటేలు రమణారెడ్డి. ఆయనకు వంద ఎకరాల భూమి ఉంది. ఊరి బయట పెద్ద కొట్టం.

జాతీయ సాహిత్య పరిషత్తు 177వ గ్రంథంగా సామలేటి లింగమూర్తి పద్మశాలి గారు రచించిన ‘పాటల పల్లకి’ బాల గేయాల సంపుటిని వెలువరించారు. లోగడ ‘పంచరత్న మంగళారతులు’, ‘్భక్తమార్కండేయ నాటకం’, ‘అడవితల్లి’, ‘దేవి స్మరణామృతము’ ‘్భక్తజన భజనమాల’ తదితర గ్రంథాలను ప్రకటించిన లింగమూర్తి గారు ఇప్పుడు వెలువరిస్తున్న ‘పాటల పల్లకి’లో బాల గేయాలకు స్థానం కల్పించారు.

‘పోతన గారు భాగవతంలో దేవుడి చేత అబద్ధం ఆడించలేదు. ఇందుకు వామనావతార కథా ఘట్టంలోని ఈ కింది పద్యమే నిదర్శనం:-
‘గొడుగో, జన్నిదమో, కమండలులొ, నాకున్ ముంజియో, దండమో
వడుగేనెక్కడ? భూములెక్కడ? కరుల్, వామాక్షులశ్వంబులె
క్కడ? నిత్యోచిత కర్మమెక్కడ? మదాకాంక్షా మితంబైన మూఁ
డడుగుల్ మేరయె త్రోవకిచ్చుటది- బ్రహ్మాండంబు నాపాలికిన్’