ఓ ప్రేమా..
నన్ను అందుకోవాలని ఆరాటపడ్డాను
పొదివి పట్టుకోవాలని ఉబలాటపడ్డాను
నాలో నన్ను నిలుపుకోవాలని కలలు కన్నాను
ఆ కలలన్నీ కల్లలే అయ్యాయి
అందినట్లే అందుతావ్
అంతలోనే చేజారిపోతావ్
దూరాన ఉంటూ ఊరిస్తావ్
కవ్వించి నన్ను ఉరికిస్తావ్
ఈ పరుగులో నేను అలసిపోయాను
ఈ పోరాటంలో నేను ఓడిపోయాను
అలసి సొలసి చెమ్మగిల్లిన కళ్లతో

ఒక శీతాకాలపు ఉదయాన
మంచు తెరలు తెరలుగా కురుస్తున్నప్పుడు
అంత చలిలోనూ గుండె చేతపట్టుకుని
నీ కోసం వచ్చాడంటే వాడు తప్పకుండా స్నేహితుడే
ఒక దుఃఖం రెండు కన్నీటి చుక్కలు
ఒక గమ్యం రెండు దారులు
మనిషి జీవితం ఎడారిలో ఒయాసిస్సే
లోకం నిన్ను ఒంటరిని చేసినప్పుడు
ఆ శూన్యంలోంచి నిన్ను మనిషిని చేసింది స్నేహమే
ఒంటరితనంలోంచి సమూహంలోకి

మొదటిసారి చూడగానే ఏర్పడే అభిప్రాయం చాలా బాగా వుండాలి అంటారు.
నిజమే!
కొంతమంది మొదటిసారి చూడగానే ఓ అభిప్రాయాన్ని ఏర్పరచుకుంటారు.
అదే అభిప్రాయంతో కొనసాగుతారు.
కొన్ని మొదటిసారి ఏర్పడే ముద్ర అంత బాగా వుండకపోవచ్చు.
అది అలా వుండిపోవాల్సిందేనా?
మొదటిసారి కలిసినప్పుడు, నవ్వుతూ పలకరించాలి. కళ్లల్లోకి చూడాలి. వాళ్లు చెప్పింది జాగ్రత్తగా వినాలి.

ప్రకృతి ‘అందం’ ఆరాధనీయం.. ఆ ప్రకృతికి ప్రతిరూపంగా భావించే స్ర్తి ‘అందం’ అంతే స్థాయిలో తన్మయత్వానికి గురి చేస్తుంది. ప్రకృతి అందం.. స్ర్తి అందం బింబ ప్రతిబింబాలన్నా తప్పు కాదు. అందుకే స్ర్తి అందాన్ని నిరపేక్షకంగా చూడాలని విజ్ఞులు అంటారు. అందానికి పరవశించి పోయి తన ‘వశం’ చేసుకోవాలని, దక్కకపోతే ‘ఆసిడ్’ పోయడం పరమ దుర్మార్గం... దారుణం.. రాక్షసత్వం.. నిందనీయం.