కథ అనేది యిట్లాగే వుండాలి- అని నిర్వచనం చేయబూనుకోవడం అసాధ్యం. ఎందుకంటే, వీలయినంత తక్కువ స్థలం ఆక్రమించుకుని- చదువరి హృదయంలోనికి సూటిగా బాణంగా ప్రవేశించగల సంఘటనను- దాని పూర్వాపరాల ప్రసక్తులు తీసుకురాకుండా- చర్చించే సంవిధానాన్ని ఏమని నిర్ణయించగలం? పూర్వాపరాల జోలికి వస్తే అవి మళ్లీ వేరే కథలు అవుతాయి. సంఘటనలో యిమిడిపోయే సన్నివేశం మటుకే మనముందు నిలిచి వుంటుంది, తాత్కాలికంగా.

కనిపించని సంకెళ్ళ బంధం
పెరిగిపోతున్న నీటిమట్టం
ముట్టడిస్తున్న ప్రాణభయం
పోవటమా? ఉండిపోవటమా??
అన్న ప్రశ్నలకు
మృత్యువు రెండు గొంతులతో
జవాబు చెప్తున్న వేళ
నీ పాదాల ముందు వాలుతుందొక
పులిహోర పొట్లం
మెతుకు మెతుకు మీద నీ పేరుతో
అన్నదాత సంతకంతో

నువ్వు దూర తీరాలకు తరలిపోతున్నావని
రోజంతా నా గుండె భారంగా ఉంది.
కన్నవారికి దూరంగా కనె్నపిల్ల పెళ్ళంటే,
నదిలోకి ఒక చిన్న నావను వదిలినట్టే
నీ తల్లి గతించే నాటికి నువ్వు చిన్నదానవు
అందువలన నువ్వు నా గారాలపట్టివైనావు
నిన్ను ఇంత దానిని చేసింది నీ పెద్దక్క,
ఇప్పుడు విలపిస్తున్నారిద్దరూ ఒకరినొకరు విడువలేక
ఇది నా శోకాన్ని ఘనీభవింప చేస్తూంది

సాంఘిక జీవనంలో ఆశ్రీత జనపక్షపాతం (నెపోటిజమ్) అనేది పాలకవర్గాన్ని, అధికార పదవులలో వున్నవాళ్లను అంధులను చేస్తుంది. నిజానికి యిది లంచగొండితనం (కరప్షన్) కంటె కూడ ప్రమాదమయినది, పక్కనపెట్టవలసినదీని!