మనిషికి ఒక రూపం, ప్రతి మనిషిని గుర్తించటానికి వీలయిన రూపం- శరీర నిర్మాణం వున్నట్లే, ప్రతి రచయితకు అతనిదే అయిన శైలి, సరళి, రచన పద్ధతి వుంటుంది. రచనలో ఒక వాక్యం చదవగనే యిది ‘పలానా’ రచయితదే అయి వుంటుంది అని ఖచ్చితంగా చెప్పగల పాఠకులు వుంటారు. అక్కడ ముఖ్యమయిన విషయం యేమంటే- రచయిత వ్యక్తిత్వాన్నిబట్టి అతని శైలి కూడా నిర్మాణం అయి వుంటుంది. అతని ఆలోచన పద్ధతి అతని శైలిని రూపొందిస్తుంది.

ఓ ఉషోదయ వేళ
తమ కిలకిలారావాలతో ప్రభాతానికి
రాగాల హారతి పడుతున్న
పక్షుల సవ్వడి విని
నెమ్మదిగా కళ్లు తెరిచా!
ఇంకేముంది?
ఉదయం ఆరుగంటలు దాటిందని
గోడ గడియారం
వెక్కిరింపులు ఒకవైపు
కిటికీలోంచి దూరి
తమ కిరణాలతో భానుని
చెక్కిలిగింతలు మరోవైపు!
ఆవలింతలతో
తనువంతా పులకరిస్తుంటే...
కలలో నన్ను
అలరించిన మధుర ఘటనలు

‘‘సాహిత్యం సామాజిక విప్లవాన్ని తెస్తుంది. అది కాగడాలాంటిది, వేగుచుక్క లేదా మార్గదర్శి, సాహిత్యం సమాజాన్ని ప్రతిఫలిస్తుంది’, అది దానికి అద్దం వంటిది’’ - అని ఇలాంటి వాక్యాలు సాహిత్య విమర్శలో అటు లిఖిత రూపంలోను ఇటు వౌఖిక మార్గంలోను చాలాకాలంగా అనాదిగా వ్యాప్తిలో ఉన్నవి. ఈ వాక్యాల్ని అలవోకగా అంటుంటారు. అంత సీరియస్ విషయంగా మాత్రం చాలామంది పరిగణించరు.

సాహిత్య రంగంలో పాఠక లోకాన్ని ఆకర్షించే ప్రక్రియల్లో కవిత, కథ ముందువరుసలో ఉంటాయి. కవిగాని కథకుడుగాని తన అనుభవ సారాన్ని మనోవైజ్ఞానిక క్షేత్రంలో శుద్ధిచేసి అక్షరాల్లోకి అనువదిస్తుంటాడు. వారి వారి మనో వైజ్ఞానిక సామర్థ్యాన్ని బట్టి భావోత్పత్తి జరుగుతుంటుంది.