నిషధ దేశాధిపతి అయిన ‘వీరసేన మహారాజు పుత్రుడు, బుద్ధిమంతుడు, పుణ్యశ్లోకుడు అయిన ‘నల మహారాజాకు’ ఈ దమయంతి భార్య. అట్టి నలమహారాజు జూదంలో తన సోదరుని చేత ఓడింపబడి రాజ్యాన్ని కోల్పోయి, ఈ సుకుమారి దమయంతితో కలిసి ఎవరికీ తెలియకుండా నగరాన్ని విడిచివెళ్ళాడు. విదర్భ ప్రభువు వీరిని వెదకటానికై నలుదిక్కులకు బ్రాహ్మణులను పంపించాడు. ఈ సుకుమారి దమయంతికోసం భూమి అంతటా తిరుగుతున్నాము.

ఈ గూనివాని దేహమా వంకర టింకర అయినట్టిది.
ఈ కురూపి ఒక జవరాలిని వరించడమా? ప్రేమించి విరహతాపంలో విలపించడమా? ఎంత విడ్డూరంగానున్నది? అంతేగాక వీడిచే ప్రేమింపబడిన వనిత వీడికంటే గొప్పదిగాకుండా ఉంటుందా? ఈతడే ఇంత కురూపి అయితే ఇక ఆమె ఎంత కురూపి కావాలి?’’
అని తలపోసిన జీవలుడు ఒకనాడు బాహుకుడి వద్దకు వచ్చి

ఈ శాపం నలుడు నీ చెంతకు వచ్చేవరకు ఉంటుందని చెప్పాడు. అతడి శాపంవలన కదలలేక పడియున్నాను. ఆ మహర్షి శాపంవలన ఒక్క అడుగుకూడా కదల లేక పోతున్నాను. ఈ దావాగ్ని సకల ప్రాణికోటికీ మృత్యుకారణమై అన్నివైపుల విజృంభిస్తున్నది. నీ దర్శనం నన్ను శాపంనుండి విముక్తి కావింపగలదు. ఈ కీడునుండి నీవు నన్నుకాపాడమని వేడుకొంటున్నాను నీవు దయామయుడవు.’’

ఇప్పుడు మాకు యక్షరాజైన ‘మణిభద్రుడు’ ప్రసన్నుడౌగాక!’’అని పలికాడు. అలా అన్న అతనితో దమయంతి
‘‘వ్యాపారులారా! మీరంతా ఇపుడు ఎచటకు పయనమైపోతున్నారు.? దయచేసి చెప్పండి!’’ అని ఆ సార్థవాహన సమూహ నాయకుడిని అడిగింది.
‘‘మేమంతా’’ చేధి దేశ భూపాలుడైన ‘‘సుబాహు మహారాజు రాజధాని నగరానికి వెళ్ళుచున్నాము’’అని ఆ శుచి తెలియపరచాడు.