అలియాస్ అన్న పేరుగల భారతీయ సంగీతకారుడు ఉండేవాడు. ఆయన గొప్ప సాధువు. పవిత్ర జీవనం గడిపేవాడు. భక్తిశ్రద్ధలతో జీవించేవాడు. అతనిది నిరాడంబర జీవనశైలి. అతను రోజుకు ఒక రొట్టె తిని కాలం గడిపేవాడు. జనం అతనికి ఎక్కువగా ఆహారం ఇచ్చినా ఏదీ రేపటిదాకా దాచుకునేవాడు కాదు. మిగిలింది ఇతరులకు ఇచ్చేసేవాడు.

శాస్త్రోక్త వరవర్గ సప్తస్వర నిబద్ధ/ గీత ప్రపూత సంగీతరీతి/ భారతీ ముఖసిత భానోల్లసిత బింబ/ శీతల జ్యోత్స్న సంగీత సుకళ/ విశ్వమోహనకర వీణానినాద స/ మ్మేళనా కవిత సంగీత లలిత/ కమనీయ నవరస గాన మంజుల సార/ నిర్ఘరీ వారి సంగీత ధార/ సరస సంగీత సురనదీ స్వాదుజలము/ చిలికినట్లైన మోడుమాకులు చిగుర్చు/ మరణదశనున్న జీవమ్ము, మరల బ్రతుకు/ నట్టి సంగీత విద్య నభ్యాసపరచి విశ్వగాయక/ విఖ్యాతి వెలయవలయు’

కాలం కాలం కాలం
ఇది మానవుడే నవ భావకుడై
గమనించు యింద్రజాలం
మూడు పొరలుగా ముడుచుకుని
సమ్మోహ రహస్యం దాచుకుని
గతమూ భావీ ఒదిగిన దళమే
వర్తమాన కాలం, శుభ వర్తమాన కాలం...
నిన్న నిరాశకు రేపటి ఆశకు
నిండిన రుచుల కటాహం
బతుకు బాటలో నడిచేవారికి
పన్నిన పద్మవ్యూహం..
గిరులు రేకులై విచ్చుకుని - నవ
కువలయమైతే అవని
జన ప్రాణమకరందం కోరే

‘పాటంటే పదాల పొందిక కాదు.. స్వరాల అల్లిక కాదు...’
పుట్టిన ప్రతి ప్రాణికీ చలనం వున్నట్లు సంగీతంతో ఊపిరి పోసుకున్న ప్రతి పాటకూ ఆత్మ వుంటుంది. అదే లేకపోతే పాటలు యింతమంది హృదయాలను ఎలా పలకరిస్తాయి? కవి గాయకులు కలిస్తేనే సామగాన గీతవౌతుంది. తల్లిదండ్రులను బట్టి పిల్లల రూపాలెలా ఉంటాయో, సంగీతంతో కలిసిన సాహిత్యం కూడా అంతే.