మనసనేదే లేకపోతే మనిషి ఒక్క క్షణం ఉండలేడు. మనస్సును ‘కోతి’ అనీ, హంస అనీ, ఊయల అనీ, ఆకాశమనీ, పుష్పమనీ.. ఇలా ఎనె్నన్నో ఉపమానాలతో కవులు వర్ణిస్తారు.
మన ఋషులు ఈ మనస్సును జగత్తుకు ప్రతిరూపంగా చెప్పారు.
మనం ఆలోచించేదాన్ని బట్టే ఏదైనా.. జరిగే పనులన్నీ మన మనస్సును బట్టే.

‘ముఖే ముఖే సరస్వతి’ అంటారు. సంగీతం విషయంలో ఇది చాలా యధార్థం. భగవద్దత్తంగా కొందరికి శృతిజ్ఞానం అలవడుతుంది. మరి కొందరికి లయ జ్ఞానం అద్భుతంగా ఉంటుంది. ఈ రెంటితోబాటు అప్రతిహతమైన మనోధర్మం మరి కొందరికి అలవోకగా సిద్ధిస్తుంది.
ఎటువంటి సాధనా లేకపోయినా రాణించిన అటువంటి మహానుభావులున్నారు. వారే కారణజన్ములైన నాదోపాసకులు... చాలా అరుదుగా జన్మిస్తారు. ‘నాదతనుమనిశం’ అంటారు త్యాగయ్య.

సంకల్పాలు అనేక విధాలు. మన పూర్వీకులంద జేసిన సాంస్కృతిక సంపదను జాగ్రత్తగా కాపాడుకుంటూ ఆ వారసత్వాన్ని భావితరాలకు అందించాలనే తపన ఏ కొద్దిమందికో గాని ఉండదు.
అసలు సమాజ హితం కోరే వారెందరు? తాను మాత్రమే సుఖంగా ఉండాలి, తన కుటుంబం హాయిగా ఉండాలనలుకునేవారే ఎక్కువ. వారి స్వార్థం ముందు అన్నీ దిగదుడుపే.

A Thing of Beauty is Joy forever - అన్నాడో ఆంగ్ల కవి.
చూసే దృష్టిని బట్టే సృష్టి. భౌతికంగా కంటికి కనిపించే అందం వేరు.