కలియుగంలో నామస్మరణ చేయడం, దానం చేయడమే పాపనాశనానకి కారణాలు అవుతాయని శాస్త్రం చెప్తోంది. దానం అనేది ఒక సద్గుణము, త్యాగానికి మరో రూపం. అడిగితే ఇచ్చేది దానం అని చెప్పుకున్నా అడగకున్నా ఎదుటివారి అవసరాన్ని గుర్తించి వారు అడగకుండా దానంచేసేది నిజమైన దానం. అందుకే పాత్ర యెరిగి దానం చేయమన్నారు. ఈ దానం కూడా కుడిచేత్తో చేసే దానం ఎడమ చేతికి తెలియకూడదంటారు.

వినయానికి, భక్త్భివనకు సంకేతం వందనం. పరిచయస్తులు తారసపడినప్పుడు వాళ్లకి మనం రెండు చేతులు జోడించి నమస్కరిస్తాం. అది మన సంప్రదాయం. అంతమాత్రాన వారికంటే మనం తక్కువ అన్న భావన కాదు. అందుకు ఆస్కారం ఉండకూడదనే అవతల వ్యక్తి కూడా ప్రతి నమస్కారం చేస్తాడు. అలా చేయడం సభ్యత అనిపించుకుంటుంది. ఇక్కడ నమస్కారమన్నది ఆత్మీయతతో కూడిన పలకరింపు మాత్రమే.

ప్రతి మనిషిలోను మంచిచెడు ఉంటాయ. మానవుడు త్రిగుణుడు కనుక మంచి చెడు అనే సంస్కారాలు రెండూ ఉంటాయ. సత్వగుణం ఎక్కువగా ఉంటే వారు సత్వగుణులుగాను, మంచివారిగాను కీర్తింపబడుతారు. రాజస, తమోగుణాలు వల లలోభాది దుష్టచింతనలు కలుగుతాయ. స్వార్థం పెచ్చుమీరుతుంది. దానితో పరుల సొమ్మును తీసుకోవాలనే బుద్ధి ఏర్పడుతుంది. మరికొంతమందికి పరులు సంతోషిస్తుంటే ఓర్వలేకపోవడం అన్న నీచబుద్ధి ఏర్పడుతుంది.

ప్రేమ భావమే భక్తి అని నారదమహర్షి అన్నారు. సమబుద్ధి తో సర్వప్రాణులను చూసినపుడు సర్వాంతర్యామి అయన భగవంతుని ఆరాధించినట్లే అవుతుందనేది పెద్దల ఉవాచ. మన ఆత్మస్వరూపమును సదా చింతన చేస్తూ పరమాత్మతో ఐక్యమొనర్చుటే భక్తి అని శంకరాచార్య చెప్పారు. సర్వం ఈశ్వరమయం అని తెలుసుకొని భగవంతునికి తత్వాన్ని ఎరుకపర్చుకుని జీవించడమే భగవంతుని పూజించినట్టు అవుతుందనేది భక్తుల నమ్మకం.