ప్రముఖ సినీ దర్శకుడు బాపుగారితో నాకున్న అనుబంధం స్నేహం, ఒకనాటిది కాదు. మా ఇద్దర్నీ కలిపినది ఘజల్ సంగీతం. బహుశా హిందుస్థానీ సంగీతం ఆయన విన్నంత ఏ సంగీత దర్శకుడూ విని ఉండకపోవచ్చునేమో!

సమాజ స్థాయి పెంచగోరినప్పుడల్లా దేవదేవుడు మహనీయుల రూపంలో వ్యక్తమై ప్రముఖులని, పెద్దలను ముందుకు సాగమని వెన్నుతట్టుతుంటాడు.
మహాత్మాగాంధీ దీనికి మంచి ఉదాహరణ. ఆదర్శప్రాయమైన జీవితాన్ని గడుపుతూ సమాజాన్ని ముందుకు నడిపించాడు - లోకం అటువంటి వాళ్లను ఆదర్శంగా తీసుకోవటంలో ఆశ్చర్యంలేదు.
స్వలాభాపేక్షతో స్వార్థబుద్ధితో దేశసేవ చేస్తామని నీతులు చెప్పే వాళ్లను నమ్మటమే ఆశ్చర్యం కలిగించే విషయం.

శృతితో పాడటం వేరు. శృతిలోనే మునిగి పాడటం వేరు. తేడా వుంది.

లోకంలో దైవదత్తంగా లభించిన సంగీత విద్య నభ్యసించిన కొందరు సంగీత విద్వాంసులు తమకు తాము చాలా గొప్పవారమనే స్వోత్కర్షతో బ్రతుకుతూ పటాటోపాన్ని ప్రదర్శిస్తూంటారు. అవతలి వారిలో వున్న కాస్త గొప్పతనాన్ని కొండంతలుగా చేసి, ఆ మహా విద్వాంసుల ముందు ‘మేమెంత’ అనే అణకువ భావంతో తమ గొప్పతనాన్ని కాసె్తైనా బయటకు ప్రదర్శించని మహా విద్వాంసులు బహు అరుదు.