తెలుగులో రాయటమన్నా, మాట్లాడటమన్నా చాలా కష్టం అనే భావం మనలో చాలామందిలో ఉంది. అందుకనే, ఎందుకొచ్చిన గొడవనీ, తేలిగ్గా ఉంటుందనీ శుభ్రంగా ఇంగ్లీషులో మాట్లాడేసుకుంటాం. ఆ ఇంగ్లీషు అయినా బాగా మాట్లాట్టం, రాయటం వచ్చా అంటే అదీ లేదు. ఏదీ, ఇంగ్లీషులో మంచి కథ కానీ, నవల కానీ రాసిన తెలుగు వాళ్లని చూపించండి. నూటికో, కోటికో ఒక వ్యక్తి ఉంటే ఉండొచ్చేమో కానీ నాకు ఇప్పటి వరకు ఎవ్వరూ తారసపడలేదు.

ఆమె అంటే
ఎందుకో ఎలానో
తెలీని అభిమానం

చూసిన కళ్లు
పదేపదే పాపలపై
కదలాడే ఆమెని
రెప్పలమాటున దాచేస్తున్నాయి

ఆమె రెటీనా నుండి
మనసు కేంద్ర లోలకంలో
అలాఅలా ఊగుతూ
స్థిర నివాసమేర్పరచుకుంది

అస్థిరం కాదిక
మరోమాటే లేదిక
ఆమెదే ఆ స్థానం
పదిలమిక
తొణకని మనసు

సాహిత్యం
సరసమైన, సరళమైన సత్యం
అనునిత్యం ఫాఠక లోకాన్ని
అలరించి చేస్తున్న నృత్యం
ప్రాచీనమైనా, ప్రస్తుతమైనా
సత్యం సత్యమే
కవి సర్వ స్వతంత్రుడు
సమాజాన్ని చూసి భయపడడు
తాననుకొన్నది సహజంగానే
చిత్రీకరించి ఏదో ఓ పత్రికలో
చిత్రిక పడుతూనే ఉంటాడు
గరళమైనా, అమృతమైనా
ఆలోచనలతో ఉక్కిరిబిక్కిరి
అవుతుంది ప్రజానీకం

తెలంగాణలో కాన్వాసుపై కన్నా ముందు సిల్క్ వస్త్రంపై దేశీయ రంగులతో చిత్రాలు గీశారు. రాచరికం రోజుల నుంచి ఈ మాధ్యమంలో చిత్రకళ పరిఢవిల్లింది. ఇప్పటికీ ఆ వారసత్వం హైదరాబాద్ పాత నగరం (ఓల్డ్ సిటీ) దూద్‌బౌలి (పాలబావి) ప్రాంతంలోని ఓ వీధిలో కొంత కనిపిస్తుంది. ఆ వీధి పేరే ‘నక్కాశీగల్లీ’. నాజూకుతనం, నయనానందకరం, సృజనాత్మకత, నాణ్యత, నైపుణ్యం ఆ చిత్రాల్లో దర్శనమిస్తుంది.