లెక్కలు ఎక్కడికి పోయినయో తెలియదు. జీవితంలోకి సాహిత్యం, కవిత్వం ప్రవేశించాయి. సౌందర్య పిపాస అంతకన్నా ఎక్కువ ప్రవేశించింది. పెయింటింగులు, నిర్మాణాలను పరిశీలించడం ఒక లక్షణంగా నిలబడింది. అందమైన ఫొటోలు తీయడం హాబీగా నిలబడింది.
లెక్కలు బయటికి కనిపించకుండా అని ఒక క్రమం ఉంటుంది. సౌందర్యంలో కూడా ఒక లెక్క ఉంటుంది. అది తిక్క కాదు. అసలు సిసలైన అంకెల మీద ఆధారపడిన లెక్క.

మనిషికి చదువు, తెలివి, మనం, పట్టాలంటే తగిన వాతావరణం ఉండాలి. ఇంట్లో వాళ్లంతా ఒక రకంగా ఉంటూ పిల్లలను మాత్రం చదవండి అంటే వాళ్లకు అందులో రుచి కలగదు గాక కలగదు. కొన్ని కుటుంబాల సంగతి వేరు. బ్రాహ్మణులు అనగానే అందరూ దుమ్మెత్తి పోయడం బాగా నేర్చుకున్నారు. వాళ్లు వెనకటి ఏవో నేరాలు ఘోరాలు చేస్తే చేసి ఉండవచ్చు. కానీ మధ్యలో వాళ్లకు ఒక విషయం అర్థం అయింది.

‘ఏంవాయ్, మై డియర్ వెంకటేశం! ముఖం వేలవేశావ్’ అంటాడు గిరీశం తన శిష్యుడితో. ఆ అబ్బాయి తీరు చూస్తేనే నీరసంగా ఉన్నాడన్న సంగతి గురువుకు అర్థమయిపోయింది. ఎలెక్షన్‌లు జరగకముందే కొంతమంది నాయకుల ముఖంలో కనిపించిన వాలకం చూస్తే, ఇక ఈ వ్యక్తి గెలిచే అవకాశం లేదూ అన్న సంగతి ముందే అందరికీ అర్థమయి పోయింది.

మనిషి మ ఒదటి నుంచి విజ్ఞత, విజ్ఞానం అనే స్థాయి తెలివి గురించి తపన పడుతున్నాడు. ప్రతి వ్యక్తిలోను ఇంటలిజెన్స్ అనే తెలిలి కొంత ఉంటుంది అనుకొన్నారు. అందుకు ఆధారంగా అంతరాత్మ అని ఒకటి ఉంటుంది అనుకున్నారు. అంతరాత్మ బోధనతో మనిషికి తెలివి కలుగుతుంది అనుకున్నారు. కానీ చాలామంది లోపల గోల ఒకటే ఉన్నట్టు అనుభవాలు చెబుతున్నాయి. నిజమైన విజ్ఞతను సంపాదించాలంటే అందుకు మరో మార్గాలు ఉన్నాయని మానవులు వెదకసాగారు.