ఆ చెట్టు నీడ అమ్మ ఒడిలా ఎంత హాయి
ఎన్నో ఏళ్లుగా ఎన్నో తరాలుగా
ఎన్ని ఆనందాల వెల్లువలో ఎన్ని అనుభవాల దొంతరలో
ఆ చెట్టు పూసింది నిలువెల్లా కళలతో పూలతో
పిల్లల్లో పూయించింది చిగురు కలలు
తల్లుల్లో పూయించింది బంగారు కలలు
ప్రేమికుల్లో పుష్పింప జేసింది వేల ఆశల్ని
అందరిలో పరిమళింప జేసింది జీవన సౌరభాల్ని
ఎందరో బహుదూరపు బాటసారుల్ని-

నాదే కులమని అడిగాడో మిత్రుడు
నాదే కులమైతే నీకేంటి
ఏ మతమైతే ఎవరికేంటి
ఎవరెటు పోతే నాకేంటని అరిచాను!

మానవత్వం కుప్పకూలుతుందనే ఆలోచన వెంటాడుతుంది
తోయబడ్డాను అగ్నిఖిలల సుడిగుండంలోకి
ఏడవడమే మిగిలింది
ఎందుకేడవాలో అర్థం కావట్లేదు ఈ కసాయిల వనంలో!

నీవు ఫలానా వాడివైతే కచ్చితంగా చాందసుడివని
ఫలానా కులమైతే కుసంస్కారివనంటున్నారే

నిర్మలమైన నీలాకాశంలో
చెల్లాచెదురుగా మబ్బుల తునకలు
సాగిపోయే మేఘాల అద్భుత దృశ్యాలు
గగనంలో తేలిపోవాలన్న ఉద్వేగం

మేఘాలన్నీ ప్రకృతి ఆకృతులకు ప్రతికృతులే
అవి సేంద్రియ నిరీంద్రియ రూపాలే
అనుభవ వైవిధ్యం పంచుకుందామంటే
కాలయవనికపై అన్నీ అశాశ్విత దృశ్యాలే
ప్రకృతి గీసిన చిత్రాలు క్షణాల్లో అదృశ్యవౌతాయి

ఫలాన్ని ఇచ్చే తరువుకే రాయిఘాతం
ఆహ్లాదాన్ని ఇచ్చే ప్రకృతి మీదే శరాఘాతం
మనిషి ఎదుగుదలలో వైపరీత్య ధోరణి
క్షుద్బాధ తీరేందుకే అవిరళ కృషి
నాడు పొత్తిళ్లలో వొదిగిన పేగుబంధం
క్షీరధారకై కుమ్మిన తరుణం
గులాబీ గుద్దులు విస్మరించింది మాతృత్వం
అనుభూతి మేఘం పిండనిదే వాత్సల్యం వర్షించదు
గోరుముద్దలకై చెలరేగిన చిలిపి గారాబం
ముద్దుగా మారాం చేయడం శైశవత్వం